ROZDZIAŁ 2

*metro*
-Jasna cholera nie poradzę sobie , nie poradzę.  Kurwa ! Na jaką ja miałam to ulicę dojechać.
Wyciągnełam potarganą kartkę z jeansów Victoria Embankment.
- Ok. poradzę sobie poradzę jestem dzielna.
Spojrzałam na rozkład metra miałam jechać 5 i na Westmisterze wysiąść . Zajrzałam na lewo i zobaczyłam jak mała dziewczynka płaczę a mama ją przytula. Uśmiechnęłam się do niej a ona przestała płakać , pomachałam jej  a ta zaczęła się śmiać. Już miałam powiedzieć ‘Hi” kiedy usłyszałam dźwięk nadjeżdżającego metra. Denerwowałam się , w sumie moja pewność ,że zajdę była mniejsza niż 0. Nagle zobaczyłam tłum ludzi przede mną , wszyscy zaczęli się pchać  i mnie potrącać. Miałam duża walizkę i torbę podręczną a ludzie tak jakby w ogóle mnie nie widzieli , że się mecze i nie mogę przejść
-Kurwa mać ! – powiedziałam sama do siebie.
Mama mówiła nie dasz rady z tymi torbami , jasna cholera. Ludzi było coraz więcej wszyscy pchali się do tego metra zaczynałam się dusić pomiędzy , zaczynałam tracić orientację gdzie dokładnie jestem , słyszałam tylko hałas tych ludzi.
-Buumm
Walizka upadła mi na ziemię i  zobaczyłam ,że się otwarła. Schyliłam się by ją zapiąć i podnieść i chociaż spruwać się dostać do tego pieprzonego metra. Nagle zobaczyłam ,że ktoś zapina i podnosi moją walizkę. Wystraszyłam się ,ze chcę mi ją zabrać. Ale on uśmiechnął się , złapał mnie za rękę pociągnął walizkę i wepchał nas do metra.
-Dziękuje – powiedziałam pełna wdzięczność i nie byłam nawet w stanie spojrzeć się na jego twarz
-Wszystko masz ?- zapytał z troską
-Walizka, torba podręczna , telefon , paszport , tak mam wszystko – uśmiechnęłam się do niego ale w dalszym ciągu nie potrafiłam spojrzeć się w jego czy
-To dobrze, mały włos i by Cię nie zgnietli – zaczął się śmiać
- No człowiek wzrostu nie wybiera – spojrzałam na niego. Był bardzo wysoki, myślałam ,że miał 2 metry , miał na sobie czarne spodnie , białe conversy, koszule w kratkę i wielki kapelusz który zakrywał pół jego twarzy
-Haha też tak uważam , ale małe jest piękne
Tylko się uśmiechnęłam a raczej zaczerwieniłam. Wiedziałam ,że on mnie widzi cała a ja tylko jego uśmiech.
-Z której części Anglii jesteś , bo nie poznaję tego akcentu
-Hahahaha – wybuchnęłam śmiechem , nie jestem z Anglii
- Ooo , naprawdę? – widać było lekki uśmiech na jego twarzy , a skąd ?
- Z Polski – odpowiedziałam , a przy tym się uśmiechałam
- O , proszę bardzo turystka
-Powiedzmy
-Zostajesz na zawsze ? – widać było entuzjazm w jego głosie
-Nie , no co Ty
- Aaaa , szkoda – uśmiechnął się do mnie
Zadzwonił do niego telefon
-przepraszam na chwilkę – powiedział do mnie.
Miałam czas by bardziej mu się przyjrzeć. Zobaczyłam kłębek włosów wystających spod jego ogromnego kapelusza , miał pełno tatuaży na rekach i wystające pod jego rozpiętej koszuli, choć nie widziałam jego oczu , już wiedziałam ,że jest przystojny. Zauważyłam ,że z tyłu stoi za nim facet ubrany na czarno i tylko patrzy na niego , przygląda się i go obserwuje.
-sorry musiałem odebrać
-Nie no co Ty nie ma sprawy
Uśmiechnął się
-Wiesz nie chcę siać paniki , ale chyba jakiś koleś Cie śledzi
-Śledzi kto  ? – starał się być bardzo poważny ale słychać było stłumiony śmiech w jego głosie
-No ten facet w czarnym patrzy , obserwuję Ciebie
-Paul – odwrócił  się do niego – dlaczego mnie obserwujesz – powiedział duszą śmiech
-Przepraszam już nie będę – zaczęli się śmiać
Poczułam się jak kretynka i moim jedynym marzeniem było zniknąć  stamtąd. Jesteś ofermą Wiktorią , ofermą .
Chyba zobaczył ,że czuję się zażenowana i powiedział
-Ej spokojnie. Skąd mogłaś wiedzieć, że to mój …kolega – uśmiechnął się –Nic się nie stało …  w ogóle jak mas zna imię ?- z jego ust nie schodził uśmiech
-Wiktoria ,a  Ty ?
-Hazz
-zabawne macie te imiona w Anglii  zaczęłam się śmiać
-A wy za to macie piękne , idealnie pasujące do dziewczyn
-Hahah, no powiedzmy – starałam się obrócić wszędzie by nie patrzeć na jego usta przez która się po raz kolejny zaczerwieniłam
-Gdzie wysiadasz ?
-Wetmister
- Ja też –uśmiechał się znacząco
Nagle zauważyłam ,że Paul dusi się śmiechem
-Paul co Ci jest? – zapytał po czym sam zaczął się śmiać
-Nic , nic wszystko dobrze Hazz , wszystko dobrze
*Przystanek Wetmister*
-Daj pomogę Ci
-Dziękuje – posłałam do niego wdzięczny uśmiech
-No także… życzę Ci udanego wypoczynku i zwiedzaj piękny Londyn , choć na koncerty i szalej
-Hahahaha, dobrze dziękuje, najpierw chcę dojść do motelu
-Pomóc Ci ?  zapytał z troską
-Nie , to tu – pokazałam mu na budynek znajdujący się naprzeciwko metra
-hmm , całkiem przestępny – uśmiechnął się .
Motel był w strasznym stanie , ale przynajmniej był tani , w sumie wynajmowali mi go starsi państwo ale ja się tym nie przejmowałam
-Harry musi już iść , spóźnimy się . Niall już na Ciebie czeka
Serce zaczęło mi bić ręce nagle stały się całe mokre Harry..? Niall?
-Przepraszam muszę już iść Viki, może do następnego razu –uśmiechnął się tajemniczo podnosząc w końcu głowę do góry. Mogłam zobaczyć jego oczy. Jego zielone oczy. Zobaczyłam ,że one śmiały się cały czas jego uśmiech połączony z tymi oczami pokazywał mi kto to właśnie jest. Stał i wpatrywałam jego jak odchodzi. Obrócił się ,uśmiechnął , pomachał i powiedział ,,Cześć mała ! „.
A do mnie dopiero teraz dotarło z kim rozmawiałam przez dobre 15 min. To był Harry. Harry Styles.