ROZDZIAŁ 26

     Wyszłam wcześnie rano z domu na Spring Street 44. Mimo zbliżającej się wielkimi krokami jesieni, 

pogoda była słoneczna. Co prawda słońce było za chmurami, ale wiał ciepły wiatr. To odpowiednia 

pora by pogadać z Ryan’em. Od razu jak Harry wyszedł do studia, postanowiłam pójść do szkoły 

tańca. Wiedziałam, że Ryan już tam będzie, ale nie ma zajęć. Wszystko zmierzało w dobrym kierunku. 

Weszłam do sali. Ryan już się rozgrzewał.

- Hej.

  Gwałtownie się obrócił.

- Viki?

- We własnej osobie.

- Co cię tu sprowadza, myślałem, że dopiero jutro przyjdziesz.

- Chyba w ogóle już nie przyjdę.

    Wstał.

- Jak to?!

- Tak to.

- Vix co się dzieje! Nie możesz przestać tańczyć. Doskonale wiem, że nie chcesz iść do szkoły 

aktorskiej.

- Nie wspomniałam nic, że nie chcę tańczyć. Chcę, ale bez ciebie.

    Ryan podszedł do mnie  i zesztywniał.

- Co ja ci zrobiłem?

- Ryan jeszcze pytasz? Harry cholernie boi się o to, że znów odbijesz mu kogoś kogo kocha.

    Zaśmiał się.

- I bardzo dobrze.

- Ryan!

- Ma powody, by być o ciebie zazdrosny. Faceci rozbierają cię w wzrokiem. Nie wiesz nawet jakie zamieszanie zrobiłaś w show biznesie.

- Nic nie zrobiłam.

- Halo! Uświadomisz sobie w końcu kim jesteś? Jesteś Polką, przepiękną,utalentowaną Polką. Nie mówię już o fanach, ale o ludziach którzy w tym siedzą. Od dwóch miesięcy nie ma innego tematu na 

salonikach niż ty. Jeden mówił o tobie takie rzeczy, że aż nie wytrzymałem i…

  Spojrzałam się przerażona na niego.

- I co?

- I mu przyłożyłem. Jestem jaki jestem, ale niech faceci co niektórzy uspokoją swoje hormony.

- Ryan!

- Vix! Zrozum w końcu. To nie ja chcę cię odbić, nie zrobiłbym ci tego. Wiem jak go kochasz i świata 

nie widzisz poza nim. Oszukujesz go, że aktorstwo jest tym co kochasz. Przebywasz ze mną cztery dni 

w tygodniu i zdążyłem cię poznać. Wiem, że chcesz tańczyć, ale nie rozumiem dlaczego tego nie 

robisz, dlaczego zmuszasz się by robić coś innego. Vix – spojrzał na mnie i złapał mnie za rękę. 

–Zrobiłem dużo głupot w swoim życiu i tak, mam spiny ze Styles’em. Zależy mi na tobie bardziej niż 

powinno, ale w życiu bym cię nie skrzywdził. Kiedyś, faktycznie miałbym to w dupie, próbowałbym cię 

uwieść, a potem udowodniłbym Harr’emu, kto jest lepszy. Ale z tobą tak nie potrafię.

- Ryan, ale..

- Cii właśnie ci się zwierzam, a rzadko to robię, więc zamknij się i mnie słuchaj. Nie potrafię cię odbić 

od niego, bo chcę żebyś była szczęśliwa. A skoro to on jest tym szczęściarzem to trudno. Byle cię nie 

zranił,o nie wtedy nie ręczę za siebie.

- Ale Ryan my się prawie nie znamy, jak mogę ci się podobać.

- Viki ty mi się nie podobasz. Ja jestem w tobie zakochany.

   Stałam jak wryta. Byłam dokładnie w takim stanie jak po pocałunku Louis’a. Co ci Anglicy ze mną 

robią.

- Ryan, ja… nie wiem co mam powiedzieć.

- Nic Viktoria. Tego nie zmienisz. Ani moich, ani swoich uczuć Tak jest dobrze.

- Ja, ja chyba nie powinnam tu przychodzić.

    Odwróciłam się od Ryan’a.

- Vix. Wiem, że nie możesz tu przychodzić, ale proszę, spotkajmy się przed twoim wyjazdem.

- Ale..

- Proszę.

- Dobrze. Obiecaj mi, że spróbujesz zakochać się w kimś innym.

- Powiedź Harr’emu, że aktorstwo nie jest twoją pasją. Nie oszukuj go. Żaden facet tego nie lubi. 

Prawda jest zawsze lepsza niż kłamstwo.

    Wyszłam ze szkoły cały czas mając w głowie słowa Ryan’a. Kocham cię? Nigdy bym cię nie odbił od 

Harr’ego? Inni się o ciebie biją? Te wszystkie informacje namieszały mi w głowie. ,, Nie oszukuj go, nie 

oszukuj go”.

    Postanowiłam mu powiedzieć cała prawdę. Dziś. Zasłużył na to.

Czekałam na Harr’ego. W salonie. Owinęłam się kocem i zrobiłam sobie ciepłą herbatkę. Wiedziałam, 

że to będzie trudna rozmowa, ale byłam przygotowana na wszystko. 

     Harry przyszedł o 18. Był w bardzo dobrym humorze. Nie chciało mi się go niszczyć, ale 

wiedziałam, że nie mam wyjścia.

- Hej słoneczko, jak ci minął dzień?

   Harry ucałował mnie jak zawsze w czoło.

- W sumie to dobrze.

- Coś się stało? – zapytał zmartwiony.m

- Chciałabym z tobą porozmawiać.

   Harry usiadł na łóżku i spojrzał się na mnie lekko przerażony.

- O czym chcesz ze mną pogadać, Viktoria.

- O mnie.

- To znaczy?

- Pamiętasz w Paryżu mówiłam ci tylko połowę mojej historii.

- Tak, ale..

- I dziś zamierzam powiedzieć ci drugą część.

- Vix nie musisz.

- Wiem, ale chcę, powinieneś znać prawdę. Muszę w końcu komuś powiedzieć całą historię.

- Nie mówiłaś nikomu o tym?

- Nie, będziesz pierwszym który pozna cała prawdę, wiec proszę nie oceniaj mnie.

- Nie mam zamiaru Viki.

- A więc skończyłam na tym, że się przyjaźniliśmy. Jeszcze przed wypadkiem brata wysyłał mi jakieś 

dziwne znaki, których chyba patrząc z perspektywy czasu, nie chciałam odczytywać. Kiedy zdarzył się 

ten felerny wypadek, sądziłam, że Igor się podda, zamknie w sobie, przestanie normalnie 

funkcjonować. On jednak się nie poddał. Było mu ciężko, przecież jego brat zginął, ale był silny, 

walczył o swoje życie. Więcej  się z nim widywałam, chciałam żeby wiedział, że ma we mnie oparcie, 

że jestem przy nim gdyby tego potrzebował. Odczytał to trochę inaczej- spojrzałam na Harr’ego.- 

Kochanie ja nigdy nie potrafiłam kochać. Psycholodzy mówili, że to ma powiązanie z moją mamą, 

że może mi przejdzie, a może po prostu do końca życia będę sama. Poznałam ciebie i w końcu 

odzyskałam uczucia. Zrozumiałam czym jest miłość, wtedy każde propozycje odrzucałam. Tak było i 

tym razem. Pewnego dnia przyjechał do mnie z gitarą. Chciał się pochwalić co dla mnie przygotował. 

Zaczął grać waszą piosenkę,, Irresistible”. Znałam kilka waszych kawałków, ale pamiętam, że 

obydwoje mieliśmy na jej punkcie bzika. Tak, Harry dlatego cię prosiłam o zagranie tej piosenki. Na 

twoim refrenie, tym w którym wybiegłam ze spotkania z wami, on wtedy w domu… mnie pocałował. 

Byłam wściekła na niego, że posunął się do takiego ruchu. Mówiłam, 

zawsze to powtarzałam, zero miłości, zero! A on? Zniszczył to wszystko co przeżyliśmy. Wtedy tak 

sądziłam. Wyrzuciłam go z pokoju i kazałam mu to przemyśleć i zastanowić się nad tym co zrobił. 

Nigdy tak na nikogo nie wrzeszczałam. Nigdy tak go nie potraktowałam. Nie minęło 15 minut, a 

zobaczyłam, że do mnie dzwoni. Na początku nie chciałam odebrać, ale pomyślałam, że chce mnie 

przeprosić i wyjaśni swoje zachowanie. Odebrałam, ale usłyszałam tylko:

,, -Wiki, kochanie…

- Igor, błagam cię!

- Przepraszam.

    Słyszałam jak ciężko mu się oddycha.

- Igor, Igor co ci jest!

- MUSISZ BYĆ SZCZĘŚLIWA.

- Igor, Igor, co ci jest, Igor!!!” ***

      Harry złapał mnie za rękę.

- Viki, ale…

- ON umarł Harry. Słyszałam jak jego oddech słabnie, a potem zanika. Umarł, a ja byłam tego 

powodem.

- Nie możesz tak mówić!

- Ale to prawda Haz. Gdybym, gdybym nie zachowałabym się tak on nadal by żył.

- Nie wiesz jakby to się skończyło. Mógł mieć wypadek równie dobrze, jakbyś go nie wyrzuciła z 

domu. Takich rzeczy nie da się przewidzieć, Vix.

- Ale…

- Wiem, co mówię, uwierz mi.

   Spojrzałam się na niego.

- To nie wszystko.

- To znaczy?

- Po wypadku nie radziłam sobie. Kilka prób samobójczych, każda nieudana. Próbowałam, ale nie 

umiałam sobie wybaczyć.

   Harry spojrzał się na mnie przerażony.

- Próbowałaś się zabić?

- Tak, nie raz. Ale zawsze coś czuwało i nigdy mi się nie udawało.

- Ale Viktoria.- Harry przytulił mnie do siebie.

- W końcu znalazłam sposób jak sobie wybaczyć. Zaczęłam spełniać jego marzenia. Moim ostatnim 

punktem jest szkoła aktorska.

- Ty nie chcesz od niej chodzić?

- Nie, Harry. Aktorstwo mnie nie kręci. Ja chcę tańczyć albo śpiewać.

- To zrezygnuj z niej. Tańcz tutaj, będziemy razem, nie będziemy musieli żyć na odległość.

- Nie Harry. Obiecałam sobie i jemu też po części.

- Ale on kazał ci być szczęśliwą! A nie się katować!

- Ale nie rozumiesz! Nie umiem. On chodzi za mną jak duch, muszę spełnić jego ostatni marzenie, bo 

inaczej nigdy się od tego nie uwolnie.

- Vix.

- Harry przepraszam. Ja to zrobię bez względu na wszystko.

   Było mu przykro. Widać, że zdawał sobie sprawę, że za chwilę muszę wyjechać.

- Dobrze. Będę cię wspierał. Ale pamiętaj, kiedy poczujesz, że on odszedł to przyjedź. Przyjeżdżaj do 

mnie. Ja będę tu na ciebie czekał. O każdej porze. Ja się stąd nie ruszę. Za bardzo cię kocham.

- Ja też cię kocham, Haz. Dziękuję.

- Słoneczko, przyrzeknij mi, że już nigdy nie będziesz chciała się zabić.

- Przyrzeknę, jak ty mnie nigdy nie opuścisz.

- Byłbym idiotą gdybym to zrobił.

- Tak i miałbyś trupa na karku.

    Zasnęłam. Nie pamiętam, która była godzina, ale przebudziły mnie szepty i jakieś pojękiwania. Po 

dłuższej chwili zauważyłam Harr’ego, który rozmawiał prze telefon.

- Louis boje się o nią.

- ….

- Ja naprawdę ją kocham. Ona jest całym moim światem. Zmieniła całe moje życie w trzy miesiące.

- …

- Ja nie chcę jej stracić.

    Rozmawiał z Louis’em jeszcze pół godziny. Podszedł do okna i dopiero teraz mogłam zauważyć jak 

bardzo mu ciężko. Spoglądał na mnie, był przekonany, że nadal śpię, ale ja patrzyłam jak łzy opadają 

mu na koszulę. On płakał. Płakał przeze mnie.

 

*** Zapytacie jak to jest możliwe, że bardzo zraniony chłopak dał radę wykręcić numer i zadzwonić. 

Tak, to jest możliwe. Kiedy jesteśmy na skraju śmierci pewne rzeczy wydają się niemożliwe. Igor 

był w takim szoku ( źle wykręcił motorem, kółko odjechało mu w prawo  i uderzył w drzewo. Odbił się 

od niego i wylądował kilometr dalej), że jedyne o czym zdążył pomyśleć było wyciągnięcie telefonu i 

zadzwonienie do Wiktorii. Takie sytuacje zdarzają się bardzo rzadko, ale w nadzwyczajnych 

sytuacjach mają miejsce. Pokazuje to tylko jak bardzo ją kochał i o czym tylko był w stanie myśleć.

Karetka, owszem przyjechała, ale za późno. Jego serce nie wytrzymało.